هــزار سال هم بگــذرد

نگــــاهت،

غافلگیــرم می کند

تو در هـــر لحظه

هــزار اتفـــاقی

پاداش تمام صبـــوری هایم

تویی که گاهی فاصلـــه این بوسه

تا آن دیـــدارت،

آنقدر زیـــاد است

که من باز هم دست و پایم را گم کنم

و خیال کنم که اولین بار است

و این تمام زیبایی عشق است

بودنت برای مـــن،

معجـــزه نیست

اما این که گــــاهی

به موازات خواستنـــم،

آغوش می گشــایی

و حضور من در حافظه ی عاشقانه ات؛

جـــان می گیرد

اعجــــاز واپسین است.

همیشه یک گـــام فاصله

یا هاله ای از غرور و ابهام؛

یا حتی دیوارهایی که برداشتنی نیست

کاری می کنـــد

که تو در هر لحظـــه

هزار اتفاق باشـــی

مگر می شـــود

تـــو را دیـــد

و به معجزه، ایمــان نداشت!؟